داستان و تاریخچه شرکت شکلات سازی راسل استور

شرکت شکلات سازی راسل استور (Russell Stover)، یکی از بزرگترین تولیدکنندگان شکلات های جعبه ای، در ایالت متحده آمریکاست. این شرکت در اواسط دهه 1990، شکلات هایش را از طریق چهل هزار فروشگاه مختلف از جمله داروخانه ها، فروشگاه های انواع کارت پستال و هدیه، عمده فروشان و همچنین از طریق 50 سوپرمارکت و فروشگاه بزرگ که نماینده فروش شکلات های راسل استور بودند، به فروش رساند. 
راسل ویلیام استور و همسرش کلارا، در سال 1923 این شرکت را با نام خود افتتاح کردند. بر اساس تاریخچه شرکت، مشخص است که آنها کسب و کار خود را در خانه ویلایی شخصی، واقع در ایالت کلرادو آغاز کردند؛ آن ها در آشپزخانه خود رسپی های جدیدی را امتحان کردند که نتیجه این کار هم تولید شیرینی و شکلات های جدید بود. خیلی زود توانستند محصولات خود را با نام “شکلات های خانه خانم استور” در محله خود به فروش برسانند. بعد از مدتی، یعنی در قرن بیستم، مبنای کار شرکت را بر سه اصل گذاشتند و به کار خود ادامه دادند: کیفیت، خدمت و قیمت.

تاسیس شرکت راسل استور

داستان ها حاکی از آن هستند که زوجی مشتاق و علاقمند، در آشپزخانه خانه خود، یک شرکت شکلات سازی راه اندازی کردند و در این کار به موفقیت فراوانی رسیدند؛ تا حدی که در نهایت نام آن ها، به عنوان یکی از بزرگترین تولیدکنندگان شیرینی و شکلات در کشور مطرح شد. اما خانواده استور در صنعت شکلات سازی مبتدی نبودند. راسل و کلارا استور قبل از راه اندازی شرکت خود به اندازه کافی تجربه به دست آورده بودند؛ چرا که راسل استور چندین سال برای شرکت های شکلات سازی کار کرده بود و طی این سال ها، مهارت لازم را در این صنعت به دست آورده بود.

راسل استور، بنیان گذار شرکت راسل 

نیاکان راسل استور، در سال 1728، از پروس به ایالت متحده آمریکا آمدند. جان و سارا استور، والدین راسل، در منطقه آلتون، واقع در ایالت کانزاس، ساکن شدند. راسل استور در ششم ماه می سال 1888 در کلبه چوبی بسیار کوچکی متولد شد. خانواده استور خیلی زود به مزرعه ای در ایالت آیوا نقل مکان کردند؛ راسل استور در این منطقه بزرگ شد و وارد آکادمی شهر آیوا شد. راسل استور بعد از اتمام دبیرستان در دانشگاه ایالت آیوا به تحصیل شیمی پرداخت. بعد از یک سال دانشگاه را رها کرد و به عنوان نماینده فروش در یک شرکت آمریکایی دخانیات مشغول به کار شد. در سال 1911، یعنی یک سال بعد از شروع اولین کارش، با کلارا لوویس، دختر یک کشاورز ازدواج کرد. این تازه عروس و داماد، در مزرعه ای دوهزار هکتاری، واقع در استان ساسکاچوان کانادا، ساکن شدند. البته این مزرعه هدیه ازدواجشان بود.

راسل و کلارا استور کمتر از یک سال به کاشت گندم و دانه کتان پرداختند. اما آب و هوای بد و خراب شدن محصولات، راسل استور را متقاعد کرد که آینده اش در کشاورزی نخواهد بود. این زوج جوان به شهر وینی پگ رفتند و راسل استور در شرکت شکلات سازی مینه سوتا، مشغول به کار شد. چهار سال در این شرکت کار کرد و تجربه لازم را در زمینه فروش شیرینی و شکلات به دست آورد.
بعد از چهارسال، با این شرکت به مشکل برخورد. شرکت به راسل استور مقداری بدهی داشت و از آن ها خواست که بدهی اش را با کالاهای با کیفیت جایگزین کنند. ولی مدیران شرکت قبول نکردند. راسل هم با ناامیدی استعفا داد و بعد از آن همراه با ای جی موریس در ایالت ایلینوی شیکاگو به شکلات سازی پرداخت.
راسل استور به مدت یک سال با ای جی موریس، همکاری کرد و بعد از آن از طرف شرکت شکلات سازی بونته، به راسل پیشنهاد کار شد. سه سال بیشتر در شرکت بونته مشغول به کار نشده بود که دوباره کارش را عوض کرد. 
در این زمان، راسل به شهر خودش، آیوا، بازگشت. در سال 1918 در یک شرکت شکلات سازی واقع درپ آیروین مشغول به کار شد. در آن زمان راسل استور و همسرش در نزدیکی اوماها، ایالت نبراسکا، ساکن بودند و راسل مجبور بود برای کار به آیروین بیاید. کلارا هم در این اوقات بیکار نمی ماند و در خانه خود رسپی های جدیدش را امتحان می کرد. 
زمانی که کلارا شیرینی های جدیدی را می پخت، مخترعی به نام کریستین نلسون در حومه شهر اوناوا، واقع در ایالت آیوا، مشغول به کار بود. چیزی که این فرد اختراع کرده بود، خیلی زود به شهرت رسید و به راه اندازی شرکت شکلات سازی راسل استور کمک کرد. نلسون، معلم زبان لاتین بود که به صورت پاره وقت در اوناوا مشغول بود؛ در حقیقت مسئول فروش لیموناد و بستنی بود. یک روز از روزهای سال 1919 دانش آموزی اهل همان منطقه وارد فروشگاه شد. این پسربچه تنها یک سکه پنج سنتی داشت و بین خرید بستنی و شکلات مردد بود. نلسون هم از این وضع ناراحت بود. حال راه حلش چه بود…؟ چیزی به ذهنش رسید. محصول جدیدی با نام “آیس کریم بار” خلق کرد، ترکیبی از بستنی وانیلی با روکش شکلات و کره کاکائو. 

اولین محصول راسل استور

نلسون محصول جدیدش را در در مسابقه ماموران آتش نشانی در اوناوا معرفی کرد و در آنجا از آن به خوبی استقبال شد. مطمئن بود که این ایده قطعا ایده بسیار خوبیست. به همین خاطر به چندین شیرینی فروشی سر زد تا بتواند محصول خود را به فروش برساند. هفت شرکت ایده اش را  به بهانه های مختلف رد کردند. سرانجام در سی و یکم جولای 1921 نلسون ایده اش را به راسل استور ارائه داد. 
ایده نلسون، توجه راسل را جلب کرد و برای راسل بسیار جذاب بود. همچنین وقتی ذوق و اشتیاق نلسون 25 ساله را دید، بیشتر ترغیب شد تا از این ایده استفاده کند. راسل استور، با این مخترع جوان وارد شراکت شد. راسل استور تغییراتی در این محصول ایجاد کرد، نامش را به “اسکیمو پای” تغییر داد و چوبی را که نلسون به عنوان پایه برای این محصول قرار داده بود، حذف کرد. نلسون در 24 ژانویه سال 1922 این اختراع را به نام خود ثبت کرد.

کار مشترک نلسون و استور خیلی زود به موفقیت رسید. مردم برای خرید اسکیمو پای، صف می کشیدند. در اوماها تنها در عرض 24 ساعت، 250 هزار پای به فروش رسید. تقاضا به حدی زیاد شد که آنها به تنهایی نمی توانستند کل بازار را پوشش بدهند. راسل استور، در شیکاگو دفتری افتتاح کرد و به شرکت های دیگر مجوز می دادند تا همین محصول را به فروش برسانند. طی یک سال، بیش از 1500 تولیدکننده، نمایندگی این شرکت را بر عهده گرفتند تا اسکیمو پای را تولید کنند و بفروشند. در عوض، این شرکت های نماینده، موظف شدند که به ازای فروش هر دوازده عدد پای، چهار سنت به شرکت راسل استور و نلسون بپردازند.
راسل استور و نلسون از این شرکت نوظهور خود به سود خوبی رسیدند. ولی متاسفانه شرکت های دیگر بدون دریافت مجوز شروع به تولید محصولات مشابه اسکیمو پای کردند. بازار با اسکیمو پای های مشابه اشباع شد. راسل و نلسون تلاش کردند تا اختراع خود را حفظ کنند. خیلی زود از راه قانونی بیش از 4 هزار دلار غرامت گرفتند. در سال 1923 رقیبان اختراع آنها را غیر معتبر اعلام کردند. راسل مجبور شد برای اثبات بی گناهی شان سرمایه شان را به ارزش 30 هزار دلار به یک وکیل بفروشند و به دنور بروند.

اولین شکلات های راسل استور 

به محض اینکه خانواده استور در ویلایی در دنور ساکن شدند، کلارا دوباره در آشپزخانه روی رسپی های جدید شکلات کار می کرد. در همین اثنا، راسل استور داشت برای شروع کسب و کار خانوادگی خود برنامه ریزی می کرد. علیرغم شکستی که متحمل شد ولی باز عقب نشینی نکرد و همچنان مشتاق بود تا شرکت خودش را راه اندازی کند. در سال 1924، خانواده استور فروش جعبه های شکلات خودشان را با نام “شکلات های خانه خانم استور” شروع کردند. تمامی ساکنین منطقه عاشق این شکلات ها شده بودند. 

خیلی زود در این راه به موفقیت و فروش خوبی رسیدند. ظرف چند ماه، دو مغازه جدید باز کردند و تا پایان سال موفق به افتتاح هفت شعبه محلی شدند. بعلاوه یک موتورسیکلت مجهز به اتاقک خریدند تا بتوانند محصولاتشان را در سطح شهر توزیع کنند. اوایل سال 1925، اولین کارخانه شکلات سازی خود را در دنور افتتاح کردند. آنقدر میزان تقاضا زیاد بود که در اواخر همان سال، دومین کارخانه را هم در شهر کانزاس راه اندازی و افتتاح کردند. راسل استور، به عنوان رییس شرکت و کلارا هم به عنوان معاون رییس، به کار خود ادامه دادند. میزان فروش در اواخر دهه 1920 بسیار افزایش یافت.

 

موفقیت های ادامه دار راسل استور

راسل استور در سال 1942 سومین کارخانه شکلات سازی خود را در ایالت لینکلن، نبراسکا، بازگشایی کرد. در سال 1943 خانم و آقای راسل نام شرکت خود را کوتاه کردند و آن را به شکلات های راسل استور تغییر دادند. راسل استور با توجه به مقام ومنزلتی که در صنعت شکلات سازی به دست آورده بود، در طول جنگ جهانی دوم ریاست کمیته انجمن ملی شیرینی فروشان را بر عهده گرفت. در سال 1946 جایزه کندی کتل (کتری شکلات) را از آن خود کرد (مهم ترین جایزه صنعت شیرینی پزی و شیرینی فروشی).
راسل استور تا آخر عمر به اداره این شرکت پرداخت. وی در یازدهم می سال 1954 از دنیا رفت. تا زمان مرگش سالانه حدودا 11 میلیون پوند از شکلات های کارخانه کانزاس به فروش می رسید. خانواده راسل و شرکایش تا سال 1960 این شرکت را اداره کردند؛ بعد این شراکت به پایان رسید و در نهایت شرکت به شخصی به نام لوییس وارد، فروخته شد.
با مدیریت لوییس وارد، شکلات های راسل استور به سطح ملی توسعه پیدا کردند. شرکت چهارمین کارخانه خود را سال 1969، در ویرجینیا افتتاح کرد. در دهه 1970 شکلات های راسل استور به سرعت گسترش پیدا کردند و در صنعت شکلات های جعبه ای در رتبه دوم قرار گرفتند. 
بین شکلات های ممتاز و شکلات های راسل استور تفاوتی وجود دارد، آن هم این است که شکلات های اولی معمولا فاقد مواد نگهدارنده هستند. در نتیجه شکلات های درجه یک را  معمولا تاریخ انقضای کوتاهتری دارند و قطعا گرانتر هم هستند. البته باید گفت که شکلات های راسل استور از نظر کیفیت و مزه، بسیار عالی بودند. در دهه 1980 و 1990، شرکت Russell Stover، شکلات هایش را در قطعات کوچکتر و با همان رسپی اولیه تولید کرد (رسپی ای که در دهه 1940 از آن استفاده می شد). 
تا اوایل سال 1980، سالانه حدودا 150 میلیون دلار از شکلات های راسل استور به فروش می رسید و میزان سوددهی شرکت تقریبا 17 میلیون دلار بود. این شرکت طی تمام این سال ها همچنان بر شعار خود پایبند بود: کیفیت، خدمت و قیمت. کارخانه ویرجینیا در سال 1989 به طور کامل بازسازی شد. تجهیزات جدیدی جایگزین تجهیزات قدیمی شد که همین موضوع هزینه های تولید را کاهش و میزان تولید را افزایش داد.
اگرچه شعبه ویرجینیا کوچکترین کارخانه شکلات سازی راسل استور بود ولی با این حال تعطیلی نداشت و به صورت بیست و چهار ساعته فعالیت می کرد. معمولا روزانه به طور میانگین 20 هزار پوند شکلات، 13هزار پوند شکر و 4 هزار پوند شیر و خامه مصرف می شد. بسیاری از کارمندان این کارخانه از زمان افتتاح یعنی سال 1969 در آنجا مشغول به کار بودند. یکی از کارکنان خط تولید گفت: “به این کارخانه می آیید و ماندگار می شوید.” و یا ” هر روز یک چالش جدید است.”

اوایل دهه 1990 فروش شکلات های راسل استور به چیزی حدود 250 میلیون دلار رسید. چهار شعبه شکلات سازی در ایالت تنسی، کلرادو، ویرجینیا و کارولینای جنوبی افتتاح شد. قرار بود شعبه پنجم هم در سال 1995 در ابیلین، کانزاس، راه اندازی شود. این شرکت چندین مرکز توزیع در سرتاسر ایالت متحده داشت.
تا سال 1994، حدودا 4400 نفر در شرکت شکلات سازی راسل مشغول به کار شدند. اوایل دهه 1990 میزان مصرف شکلات های جعبه ای افزایش چشمگیری داشت و از سال 1923 داستان موفقیت و رشد شرکت راسل و کلارا همچنان ادامه دارد.